Zwangerschap en HELLP

Verwerken heeft tijd nodig

Mijn zwangerschap in 2007/2008 verliep niet vlekkeloos. Ik moest met regelmaat overgeven en had al vroeg in de zwangerschap harde buiken. Vanaf de vijfde maand ging mijn gezondheid achteruit. Mijn bloeddruk was te hoog en ik voelde mij niet goed. Met 31 weken kreeg ik op een zondagochtend bloedverlies. De angst die toen door mij heenging was verschrikkelijk. De angst om mijn kindje te verliezen was onbeschrijflijk. 

Een opname volgde. Ik voelde me heel ziek – veel hoofdpijn en duizelig. 

Inmiddels was duidelijk dat de placenta niet meer goed werkte, mijn kindje had een groeiachterstand. Ik begon steeds meer vocht vasthouden en zag het erg opgeblazen uit. In de 32e week ging het ineens mis.  Ik kreeg het HELLP syndroom. Het is een levensbedreigende situatie, zowel voor moeder als kind.

Ik werd in de nacht ontzettend ziek, kreeg hevige buikpijn en rugpijn en voor ik het wist lag ik aan het infuus. Mijn lijf was compleet aan het trillen door de verhoogde spanning in mijn spieren. Om die spierspanning te verlagen, en daarmee de stuipen (eclampsie) te voorkomen, kreeg ik magnesium toegediend. Dit gevoel van extreme warmte door mijn lijf was een hele nare ervaring. Mijn man en ik moesten met spoed besluiten of we voor mezelf gingen of voor de baby. Ik wist zeker dat, als ik stabiel werd gemaakt, wij het allebei gingen overleven. Ik werd stabiel gemaakt en ik ging onvoorbereid naar de OK. Daar kwam onze dochter om 14.10 ter wereld een dochter van 1450g. Prematuur en dysmatuur. Onze dochter ging in de couveuse naar de neonatologie en ik kreeg een eigen kamer met extra controle. Rond 19:15 uur heb ik mijn dochter voor de eerste keer gezien en vast mogen houden. Dit moment zelf kan ik me niet herinneren.

De volgende dag ging het alsnog mis. Ik kreeg opnieuw magnesium toegediend, omdat mijn spierspanning nog niet goed was. Ik dacht dat ik de situatie onder controle had, dus mijn man kom even onze ouders bellen. Hoe meer spul erin ging, hoe beroerder ik werd. Ik had geen gevoel meer in mijn armen en benen, ik kon niet meer praten. Alleen mijn ogen hield ik nog open. Het was een hele heftige en enge ervaring. Ik kon geen hulp roepen of op het belletje drukken. Daar lag ik dan alleen met de dood in mijn ogen. Ik hoorde een schreeuw van mijn man over de gang en voordat ik er erg in had stond mijn kamer vol met mensen. Ik hoorde iedereen praten, ik zag paniek in de ogen, maar ik kon ze niet vertellen dat de magnesium uit moest. Het was een zaterdagochtend, dus er werd een arts opgeroepen. Deze man heeft mijn leven gered. Al fietsend naar het ziekenhuis heeft hij nagedacht over de situatie en het bleek dat mijn spierspanning nog lager werd doordat de kalium te laag was. De magnesium werd stopgezet en de kalium werd ingebracht en ik kan weer langzaam bij. 1000 maal dank aan deze arts. 

Er werd gelukkig op tijd ingegrepen en ik kwam weer langzaam op de been. Na een maand mochten wij onze dochter ophalen en mee naar huis nemen. Dat was voornamelijk genieten en doorgaan met de dag. Onze dochter ging het sondevoeding naar huis. Dit vergde veel tijd en energie. Ondertussen wilde ik voor de gezondheid van onze dochter doorgaan met het kolven. Aan het verwerken van wat er gebeurd was, kwam ik niet aan toe. Dat drukte ik weg. Ik kon me niet concentreren, ik was heel moe en emotioneel en ik kon de druk niet aan. Het duurde wel maanden voordat ik hulp zocht. Ik had gesprekken met de huisarts, kreeg haptonomie en had gesprekken met maatschappelijk werk. Ik raad het ook iedereen aan: zoek op tijd hulp. 

De HELLP blijft mij achtervolgen. Gaat het ooit over, ik weet niet. Ik heb verschillende therapieën en EMDR gevolgd. Zodra er iemand in mijn omgeving zwanger is, kan ik er niet van genieten. De spanning en angst blijft bij mij hangen, ik kan dit niet loslaten. Doordat ik sinds korte tijd weet dat ik autisme heb, weet ik dat dit ook een oorzaak is dat ik het moeilijk vind om dingen los te laten. Dit kunnen dan mijn gedachten, gevoelens of zaken uit het verleden zijn.

Samen met mijn man hebben wij besloten dat wij geen tweede zwangerschap aandurven.  

Hoe het moedergevoel soms ook knaagt, ik heb toch het idee dat ik het niet nog een keer trek. Hoe goed de begeleiding ook zou zijn, de angst blijft. Om weer zo ziek te worden of zelfs dood te gaan.